طبق نظر نورمن تریپلت همه افراد وقتی در حضور دیگران واقع شوند افزایش عملکرد پیدا می کنند:اما آیا واقعاً چنین است ؟ پژوهش های بسیاری که بعد ها در زمینه تسهیل اجتماعی یا آسان سازی اجتماعی انجام شد از جمله پژوهش های انجام شده توسط فلوید آلپورت و زایونک ،  نظر تریپلت را تایید نکرد . همانطور که در موقعیت های یکسان و مشابه افراد واکنش ها و رفتارهای متفاوت و مختلفی از خود نشان می دهند ، در این زمینه نیز چنین بنظر می رسد . در پژوهش های نورمن تریپلت فاکتورها و عوامل بسیاری مغفول مانده است .

آیا عملکرد یک فرد برونگرا و یک فرد درونگرا در حضور دیگران افزایش می یابد یا کاهش ؟ و یا یکی افزایش و دیگری کاهش ؟ آیا می توان گفت عملکرد فردی که از سطحی از اضطراب اجتماعی رنج
می برد و یک فرد ضد اجتماعی و یک فرد نمایشی همگی در حضور دیگران افزایش می یابد؟ آیا میتوان انتظار داشت عملکرد فردی که از کمبود اعتماد به نفس و خود باوری رنج می برد و فردی که نیاز شدید به قدرت و یا توجه طلبی افراطی دارد همگی در حضور دیگران افزایش می یابد؟ آیا می توان انتظار داشت که عملکرد فرد جدی از احساس وی نسبت به چگونگی ارزیابی دیگران از رفتار و عملکردش در حضور دیگران دیگران افزایش یابد؟ پاسخ به همه سوالات فوق نمی تواند مثبت باشد. بظر می رسد احساسی که فرد نسبت به دیدگاه دیگران در مورد خودش یا عملکردش دارد و یا انتظاری که از نوع فیدبک دیگران در مورد خود دارد، یا تیپ و ویژگی های شخصیتی در افزایش یا کاهش عملکرد وی بسیار مهم است.

فردی که نیاز بالایی به قدرت یا توجه دیگران دارد در حضور دیگران احتمال افزایش عملکردش حتی اگر این عملکرد از جانب دیگران منفی تلقی شود وجود دارد. فردی که خشم سرکوب شده دارد و تا حدی از ویژگیهای ضد اجتماعی و نمایشی نیز برخوردار است احتمال بسیار بیشتری دارد که در حضور دیگران عملکردش افزایش یابد حتی اگر این عملکرد توهین و ضرب و شتم و کشتار دیگران باشد . چنین فردی است که به اصطلاح اگر ماموریت داشته باشد کلاه بیاورد، با افزایش عملکرد، سر می آورد. چنین افرادی هستند که جلوی دیدگان هزاران نفر عملکرد خشونت ورزی اشان افزایش می یابد.

بطور خلاصه می توان گفت افراد با توجه به تیپ شخصیتی که در آن قرار می گیرند و میزان نیازهای اساسی که دارند در حضور دیگران می توانند از خود افزایش عملکرد نشان دهند یا کاهش .